شب مهتابی

در این آشفتگی هرگز تو دیگر سر نمی گردی

مرو تغییر جنسیت ، که دیگر نر نمی گردی

 

رسیده جان من بر لب از این بیماری پنهان

چرا گفتی تو پنهانی از این بدتر نمی گردی

 

دروغی را که گفتی دارمش من یادگار از تو

خودت حرفی بزن باخود ، بجانت کر نمی گردی

 

خیانت کرده بودم من مگر از پیش من رفتی

دویدم هرچه دنبالت تو گفتی خر نمی گردی

 

به جانت هر چه از امراض تو دارم ، نمی دانی

شوم قربانی فهمت ، که دیگر  شر نمی گردی

 

پشیمان از طلا گشتم که اینجا جای ماها نیست

بمان در جای خود محکم ، تو دیگر زر نمی گردی

 

"وصال" از تلخی طنزت نه می خندد ، نه می گرید

ز نامردی تو می گریی ، به شعرم بر نمی گردی

 

محمد علی رستمی "وصال"

علی فردوسی

تازگی ها زده فکری که نباید به سرم
به خیالات تو از بس که می افتد گذرم

می نشینم لب تختم، من و فکر تو و او
بعد به تیرک بالای سرم می نگرم

(او که از راه رسید و همه چیزم را برد
او که بابات صدا می کند او را: «پسرم»)

یک و هشتاد قد من، قد این تیر سه متر
مانده یک متر طناب، آه، که باید بخرم

حلقه در دست نکن تاج سرم تا نزند
به سر من هوس حلقه ی بالای سرم

راستی که دم آن عاشق دلسوخته گرم:
«پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم»

حال بین من و کف فاصله یک صندلی است
نظرت چیست عزیزم!؟ بپرم یا نپرم!؟

 

مردای نازدار اهل شهرن
با خودشون هم این قبیله قهرن

مردای اخم و طعنه‌ی بی‌دلیل
مردای سرشکسته‌ی زن ذلیل

مردای دکترای حلّ جدول
مردای نق نقوی ِ لوس ِ تنبل

لعنت و نفرین می‌کنن به جاده
اگر برن چار تا قدم پیاده

مردای خواب تو ساعت اداری
تازه دو ساعتم اضافه‌کاری

توی رَگاشون می‌کشه تنوره
تری‌گلیسرید و قند و اوره

انگار آتیش گرفته ترمه‌هاشون
همیشه تو همه سگرمه‌هاشون

به زیر دست، ترشی و عبوسی
به منشی اداره چاپلوسی

برای جَستن از مظان شک‌ها
دایرةالمعارف کلک‌ها

بچه به دنیا می‌آرن با نذور
اغلب‌شون یه دونه اون هم به زور

پیش هم از عاطفه دم می‌زنن
پشت سر اما واسه هم می‌زنن

این‌جا فقط مهم مقام و پُسته
مردای شهری کارشون درسته

مشدی حسن چای و سماورت کو
سینی با قالی و گلپرت کو؟

ای به فدای ریخت و شکل و تیپت
بوی چپق نمی‌ده عِطر پیپت

مشدی حسن قربون میز و فایلت
قربون زنگ گوشی موبایلت

اون که دهاتی و نجیبه مشدی
میون شهریا غریبه مشدی

قدیم تَرا قاتله هم صفت داشت
دزد سر گردنه معرفت داشت

اون زمونا که نقل تربیت بود
آدم‌کُشی یه جور معصیت بود

معنی نداره توی عصر «سی دی»
بزرگ و کوچیکی و ریش سفیدی

تقی به فکر رونق نقی نیست
کسی به فکر نفع مابقی نیست

مقاله‌ها پشت هم اندازیه
جناج و باند و حزب و خط بازیه

بس که به هر طرف ستادمون رفت
صراط مستقیم یادمون رفت

ارزش‌مون به طول و عرض میزه
چقدر میز و صندلی عزیزه

تموم فکر و ذکرمون همینه
که هیشکی پشت میزمون نشینه

اونا که مرد و زن دعاگوشون بود
میز ریاست سر زانوشون بود

بیا بشین که میز اگه وفا داشت
وفا به صاحبای قبل ِما داشت

قدیم که نرخ‌ها به طالبش بود
ارزش صندلی به صاحبش بود

فقیه اگه بالای منبر می‌نشست
جَوون سه چار پله پایین‌تر می‌شِست

معنی شأن و رتبه یادشون بود
حرمت مردم به سوادشون بود

روی لبت خوبه تبسم باشه
دفتر کارت دل مردم باشه

مردا بدون میز هم عزیزن
رفوزه‌ها همیشه پشت میزن

خلاصه قصه اون قدر دِرامه
که ایدز پیش دردمون زکامه

فتنه و دعوا سر نونه مشدی
دوره آخرالزمونه مشدی

جسارتاً شعرم اگه غمین بود
به قول خواجه «خاطرم حزین» بود

دعا کنین که حال‌مون خوب بشه
تا شعرمون یه ریزه مرغوب بشه

 ابوالفضل زوری نصرآباد

عمران صلاحی

سرمایه‌ی باغ های مینو این است

کمپانی صادرات لیمو این است

فنجان چو نهاد بر لب شیرینش

خندید که چای قند پهلو این است

راشد انصاری

بعد از آن که از ولایـت عـازم تهران شدم
بنده تاکسیران شدم
ساده بـودم آن اوایل، تازگـی شیطان شدم
بنده تاکسیران شدم

باوجود ِ نرگس و نسرین و نوشین و نگار
باکمال افتخار:
عاشق ِ گاز و کلاچ و دنده و فرمان شدم!
بنده تاکسیران شدم

در خیابان نزد من فرقی ندارد مرد و زن
چه حسن،چه نسترن!
آن چه کردم در جوانی، در پی ِ جبران شدم
بنده تاکسیران شدم

عابران را با زرنگی می کنم تک تک سوار
بعداز آن هم الفرار
بین ِ صد گرگ گرسنه ، من یکی چوپان شدم
بنده تاکسیران شدم

پشت فرمان ، هم برای سایرین فک می زنم
هم پیامک می زنم!
خواب دیـدم نیـمه شب مهمان قبرسـتان شدم
بنده تاکسیران شدم

فحش های چاله میـدانی چه حالی می دهد!
پر و بالی می دهد
آشنا بـا رمز و راز ِ چـــاله و میـدان شدم
بنده تاکسیران شدم

کج نکردم راه ِ خود را در مسـیر زنـدگی
خاصه در رانندگی
از صراط ِ مستقیم ِ خود ولی حیران شدم!
بنده تاکسیران شدم

گر که می بینی کمربند ِ خودم را بسته ام
از جریمه خسته ام!
بارها سـرشاخ با سرباز ، یا سروان شدم
بنده تاکسیران شدم

کار ِ من ای دوستان، کار ِ دلار و پوند نیست
چون کرایه رُند نیست
لنگ پول ِ خرد آن هم زیر ِ صد تومان شدم
بنده تاکسیران شدم

موقـع بـارندگـی از هـر نظر دلچسب بـود
وقتِ کار و کسب بود
زین سبب از عمق ِ جانم عاشق “باران” شدم!
بنده تاکسیران شدم

بارها مالیـده ام بر دیـگران در روز و شب
از جلو یا از عقب
در تصادف جیره خوار ِ بیمه ی ایران شدم
بنده تاکسیران شدم

بـا مسـافر غـالـبا بحـث ِ سیاسـی مــی کنـم
دیپلماسی می کنم
چون وزیر خارجه خوش صحبت و خندان شدم!
بنده تاکسیران شدم

بینِ ما الحـمد و للَه آنـتن و جاسـوس نیست
گشت نامحسوس نیست!
راحت و آسوده ،هم از این و هم از آن شدم
بنده تاکسیران شدم

بر خلاف ِ عده ای عمری مسیرم راست بود
آن چه دل می خواست بود
عاقبت چپ کردم و از پیش و پس داغان شدم!
بنده تاکسیران شدم

من در این جا روز و شب از جان و دل جان می کنَم
گرچه ارزان می کنَم
بنده کی گفتم فلان گشتم، وَ یا بهمان شدم؟!
بنده تاکسیران شدم

راستی این شعرِ خود را در خیابان گفته ام
پشت فرمان گفته ام
گر چه مدیون ِ پلیس ِ گوشه ی میدان شدم
بنده تاکسیران شدم!

گفت یک آدمی حقیقت   بین                  

ازغمی سخت ورایج وسنگین

این چنین گفت شرح حالش را                

زندگی   کردن  و روالش را:

ای عزیزان نمی کنم اغراق                   

پدرم آدمیست   خوش اخلاق

روزوشب کارمی کند چون کار              

ارزشش هست درجهان بسیار

او که سی سال تاجر شهراست                

تازه   فهمید ه اشتباه کردست

 اشتباهش نمی شود جبران                     

 شده ایم  از  محبتش  حیران

عمرخود را تباه  بنموده                    

 روز ما را  سیاه   بنموده                                                                             

مثلایک نفر همین پارسال

پدرم  را   بگفت ای با حال

من بدهکار یک    بد اخلاقم                  

کرده روزم شب و شبم راغم

 خاک برسر شدم   گرفتارم               

می شوی ضامنم  بدهکارم ؟                                                            

 چندروزی که بگذرد یکجا                    

 می دهم   پول همتی    بنما                                                    

یک چک ساده ای بده برود                   

این قـَـدَر فحش و ناسزا ندهد

می دهم پول   را قسم به خدا                

گر   ندادم   مرا نما رسوا

 پدرم داد  یک   چک ساده                  

تا شود مرد بسته  آزاده

گرچه    بابا  به او ترحم کرد                  

لیک شد ناپدید آن نامرد

 شد بدهکار ، مهربان بابا                     

زین تعهد  به مبلغی  بالا

چک او فرم خورد تاقانون                    

گفت ای بینوا تویی مدیون

زین سبب بازداشت ناچار                     

شد ملقب به یک کلاهبردار

خانه توقیف گشت یک باره                    

همه ی   ما   شدیم آواره

سیزده    سال  پیش هم بابا                     

بنمودست   یک سند امضا

داشته ، اعتـماد از عمه                    

وای زین اعتماد ، و زعمه

بانک اکنون گرفته راهش را                  

چون ندادست عمه وامش را

عن قریبست تا   رود    زندان                 

بشود هم  پیاله با    دزدان

 مادرم هم    که دید این  بابا                   

 زده آتش به   مال ما یکجا

رفته و شاکی    پدر    گشته                  

طالب مهرو سیم وزر گشته

خواهرم  نیز  توی دانشگاه                    

مانده از وجه شهریه حالا

راستی یک   برادری  دارم                    

که دل از مهربر نمی دارم

خُلق نیک پدر چنان   بد بود                 

که برادر زکار وی فرسود

حیف،رفته به سوی بد بودن               

حقه و حیله  را بلد بودن

دوست دارد فریب ده  باشد                  

جیب های همه زده   باشد

من بیچاره هم   شدم  تنها                  

شعر گویم  برای  آدم ها

شعرگفتن اگرچه شیرین است              

بفشرد سینه راو سنگین است

 دست خالی نمی شود خندید                 

دلم  از  رافت  پدر رنجید

کاش    این   مهربانی   بابا                  

بشود   عبرتی  درین  دنیا

 پدرم مهربان  و آقا بود                  

حیف این مهربان که شد نابود

خوشدل از فهم مردمم اکنون               

از کراماتشان  شوم  ممنون

شعر طنز عباس خوش عمل کاشانی :

گفته ام بـــــا پســــر خــــویش کـــــه وقــــــــتی مـــــردم

دهـــــد از بــــــاده مـــــرا غســـــل و نهـــــد در گــــورم

پیــش از آن گـــــر کفــــــن از بـــــرگ مـــوم ســـازد به

کـــه از ایـــن خلعـــــت سبـــــز لـــــجنــــــی مســـرورم

بــــه شــــب اوّلِ قبــــــــرم چـــــــو نکیـــــرین آینــــــد

نشئــــــه زیـــــن بــــوی نیــــــارنـــد فــــراوان  زورم

بــــــاده جـــــت وار رســانـــد بـــه ســراپــرده ی غیب

روح سرمست مـــرا کــــز تــــن خـــــــاکـــــــــی دورم

پســـــر بــــاده فــــروشـــم! به بهشتــــم چــــــو بــرند

 

شاعر : ناشناس

این بن که تو می روی به سویش
ازجانب من ببوس رویش

ای کودک خوب بن ندیده
دانم که بابات کوپن ندیده

نوپای عجول آرمانخواه
ای تازه قلم ، تمامیت خواه!

همسن پدربزرگت هستم
ازبوی کتاب ، چو «می» مستم

اما به سبد ، به بوق سوگند
به جک استراو و دوغ سوگند!

هرگز بن این کتاب ندیدم
حتی یه شبی ، تو خواب ندیدم!

ای نوقلم تمامیت خواه!
بشنو تو از این آرمانخواه!

ول کن قلم و کتاب متاب را
دنبال مکن خطاب عتاب را

دنبال یه لقمه نون و آب باش
کمتر تو به فکر این سراب باش

اوضاع ادب چنان خراب است
اینجا همه خربزه ها آب است!

 

عشقم شده اینکه شانه دستم بدهی

یک علت عاشقانه دستم بدهی

 

هر لحظه لبم تشنه ی بوسیدن توست

من منتظرم بهانه دستم بدهی

 

هنوز حسرت میخورم واسه لحظه های از دست رفته

واسه لحظه هایی که نتونستم کنارش باشم

هنوزم حسرت میخورم که دیر فهمیدش

کسی که من اکنون همدردش شدم

ولی روزها از درک دردش عاجز بودم

روزهای بی پدری سخت میگذرد پدرم

هرچند به یادت میگذرند

حالا که همدردتو ام میفهمم

که یتیمی چه درد عظیمی است

همان دردی که پدرم سالها از آن برایم گفته بود

حالا دریافته ام که تنها:

حالت سوخته را سوخته می داند و بس

شمع دانست که جان دادن پروانه زچیست؟